Voor vrouwen die worstelen met kanker en chemotherapie moeten ondergaan, zou haaruitval het laatste moeten zijn waar ze zich zorgen over maken. Voor de Britse Cathy markeerde het plotseling kaal worden echter het ‘meest verwoestende en laagste punt van haar ziekte’.
De impact van haarverlies
Huilend boog Cathy Fisher zich over de rand van haar bad om het laatste beetje haar dat ze nog had te laten afknippen door haar echtgenoot.
De Britse uit het plaatsje Cardiff zat toen al middenin haar behandeling tegen borstkanker, waarvoor ze er reeds drie chemokuren in het Velindre Cancer Center op had zitten. Het beetje bij beetje verliezen van haar haar kon ze niet langer aanzien en dus besloot ze over te gaan tot deze rigoureuze stap.
‘Op de dag dat de dokter uitlegt dat je kanker hebt, staat je wereld van de ene op andere dag op z’n kop’, aldus Cathy. ‘Je krijgt een hele waslijst aan dingen uitgelegd, stapt al snel door naar de zware behandelingen die je moet ondergaan en gaat -bijna als vanzelf- direct in de stroom mee.
Op het moment dat mijn haar begon uit te vallen, werd mij op het hart gedrukt dat dit wel het laatste was waar ik me zorgen om moest maken. Het was ‘slechts’ een bijwerking. Voor mijzelf en de vrouwen en vrienden die ik heb gesteund was het juist het punt waarop je het begeeft.’
Verwoestend
‘De eerste keer dat ik een pluk haar verloor, was ik helemaal vergeten dat dit überhaupt kon gebeuren. Ik werd ’s ochtends wakker en zag allemaal losse haren op mijn kussen liggen. Een vreselijk moment!’
Verpleegsters stelden haar voor een douche te nemen en het haar te wassen. ‘Toen ik dat deed, kwam het er al helemaal in bosjes uit. Proberen hiermee om te gaan was lastig en het geheel op zich overweldigend.
Eenmaal thuis knipte mijn partner het resterende deel van mijn hoofdhaar af boven het bad. Een hele beproeving en ontzettend moeilijk voor mijn kinderen. Het kaal door het leven moeten vond ik persoonlijk het meest verwoestende en laagste punt van mijn ziekte.’
Depressie
Uit solidariteit met zijn vrouw, ging ook Cathy’s man voor een kale look. De twee zouden dan immers hetzelfde zijn. ‘Heel erg lief, maar ik voelde me als een man. Ik vroeg me af hoe hij me nog aantrekkelijk kon vinden nu ik op hem leek.
Ik maakte die dag een lijstje van familie en vrienden die het, in mijn ogen, aankonden om mij kaal te zien en voor wie ik een pruik zou moeten dragen. Toen mijn haar eenmaal terug begon te groeien, was het aanvankelijk niet meer dan wat grijskleurige, flufferige pluis. Mijn kinderen noemde het mijn ‘lesbische look’ en ik raakte in een depressie.’
Een sjaal of pruik dragen had niet Cathy’s voorkeur, omdat dit al snel te warm voor haar werd. ‘Ik liep dus rond met dat vreselijke haar, net zolang totdat het weer een bepaalde lengte had die sociaal acceptabel was. Dat duurde een maand of zes en was een zegen! Mensen staren je namelijk zo aan, waardoor je het gevoel hebt er niet helemaal bij te horen.
Haartype
Cathy ging na haar ziekte aan de slag als vrijwilliger bij de Headstrong-service van Breast Cancer Care, een programma in Engeland dat ondersteuning biedt aan andere kankerpatiënten die tijdens de behandeling hun haar verloren. Daar kwam ze in contact met lotgenoten in wie ze zich herkende.
Haar nieuwe rol als vrijwilligster in de periode na haar ziekte zat Cathy als gegoten. ‘Je leert hoe je een sjaal moet strikken en hoe je voor je hoofdhuid moet zorgen, maar het belangrijkste is het begrijpen en kunnen praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en weet hoe het voelt.’ Ik ben blij dat ik voor anderen iets kan betekenen. Dat zou in mijn eigen geval ook het verschil hebben gemaakt’, aldus Cathy, die zelfs een marathon liep om geld op te halen voor het goede doel. Het is niet bekend hoeveel mensen bij wie kanker is vastgesteld, hun haar zullen verliezen. Zulks kan afhangen van het type en de combinatie van chemotherapie die wordt gebruikt om de ziekte te behandelen.
